DROOM

Ik woonde in een speelgoedstolp van glas.

Zo'n bol waarin het sneeuwen gaat in dikke

En trage vlokken, als een kind hem pas

Heeft omgedraaid. Dat was me even schrikken.

Het gras stak stil en hoog boven mij uit.

De lucht was blauw geverfd. Ik zag het tikken

Van iemands vinger, zonder één geluid.

Er waren sterretjes, als speldenprikken.

Toen werd ik wakker. Languit in het gras

Zag ik de blauwe hemelkoepel trillen,

De sterretjes nog steeds oneindig klein.

Een wind stak op. Het gras begon te rillen.

En ergens klonk, niet ver van waar ik was,

Het huilen van een hogesnelheidstrein.

GERRIT KOMRIJ