HET KLEINE DORP

Het dorp ligt zó verlaten met zijn oude

verweerde gevels in de volle zon,

alsof de tijd zo juist is opgehouden

en hier de eeuwigheid begon.

Achter de ruiten, strak en armetierig,

hangt elk gordijn zoals 't al jaren hing;

daartussendoor soms, schuchter maar nieuwsgierig,

ziet een gelaat naar mij: "een vreemdeling...?"

 

Het leven glijdt hier voort in kleine perken,

nimmer onstuimig, nimmer sterk en groot;

het is: geboren worden, slapen, werken,

des Zondags tweemaal saam ter kerke

en verder: wachten op de dood.

GARMT STUIVELING