VROEGE VOORJAARSAVOND

Het ongelezen boek viel naast hem neder;

Hij streek langs de oogen met een vage hand,

En keek naar buiten: 't eerste lenteweder

Betooverde het schemerende land.

Er was een waas van het aanvanklijk loover

Om het afzonderlijke, zwarte hout,

En iets als zoelte zweemde de avond over,

Maar waar de wind zijn vleugel sloeg was 't koud.

 

De lenten gingen en de lenten komen;

De wereld is een onverganklijk oord,

Waaraan de harten, eenmaal opgenomen,

Niet meer ontwijken dan door de ééne poort.

 

Waarom dan zich in droomen te vergeten?

Laat het boek ongelezen. Wie, dien 't deert?

Er is maar één ding, dat wij zeker weten:

Dat eens de lente ons nimmer wederkeert.

J.C. BLOEM